Ελεύθερος ο αστυνομικός της φωτογραφίας
ΠΡΟΤΑΣΗ
Υπενθυμίζω ότι η εξάντληση των «εσωτερικών ενδίκων μέσων» δηλαδή των εγχωρίων δικαστηρίων, δεν συνεπάγεται την απεμπόληση του Ευρωπαϊκού και του (ευρύτερου συναφούς) Διεθνούς Δικαίου.
Κάτι τέτοιο, εκτός από πρόδηλα παράνομο, θα ήταν (και) απόλυτα παράλογο.
Η διαδικασία υποβολής «προδικαστικού ερωτήματος» ώστε το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ν’ αποφανθεί μέσω της έκδοσης «προδικαστικών αποφάσεων» (Άρθρο 267 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης – πρώην άρθρο 234 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας) διασφαλίζει ό,τι και η διαδικασία υποβολής ενστάσεων στην οποιαδήποτε δίκη οποιουδήποτε εγχωρίου δικαστηρίου οποιασδήποτε χώρας.
Διασφαλίζει, δηλαδή, τη διατύπωση της διαφωνίας, της άλλης άποψης, (αυτό που στην καθομιλουμένη ονομάζουμε αντίρρηση) σε κάθε διαδικασία που στόχο έχει να αποδώσει το Δίκιο.
Στην υπόθεση Peterbroeck (Case C-312/93 Peterbroeck, Van Campenhout & Cie. SCS v. Belgium [1995] ECR I-4599, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε ότι οποιοσδήποτε δικονομικός/διαδικαστικός κανόνας καθιστούσε αδύνατη την υποβολή ερωτήματος σχετικού με τη συμβατότητα του εθνικού Δικαίου με το Ευρωπαϊκό, είναι αντίθετος με το Ενωσιακό Δίκαιο ακόμα κι αν το άτομο στο οποίο αφορούσε ο σχετικός κανόνας δεν είχε υποβάλει την οποιαδήποτε ένσταση στον από το νόμο οριζόμενο χρόνο υποβολής της.
Επίσης, και στην υπόθεση Schijndel (Case C-430-431/93 Van Schijndel and Van Veen v. Stichting Pensioenfonds voor Fysiotherapeuten [1995] ECR I-4705 διασαφηνίστηκε ότι η επιβολή οποιουδήποτε κανόνα του εθνικού Δικαίου δεν μπορεί ποτέ να αντιβαίνει τον κανόνα της «Νομικής Βεβαιότητας» (Legal Certainty) ή «Ασφάλειας Δικαίου», όπως έχει επικρατήσει να λέγεται.
Πηγή: Craig, P. and De Búrca, G. EU Law: Text, Cases and materials. Oxford University Press
(Δεν δίνω χρονιά και αριθμό έκδοσης διότι έχω αντίτυπο πριν την κύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας, το Δεκέμβρη του 2009. Ψάξτε ή πάρτε την τελευταία έκδοση για να μην τρέχετε στον πίνακα αντιστοίχισης άρθρων των Συνθηκών)
Εφαρμογή των παραπάνω αποτελούν οι διατυπώσεις που συναντάμε σε αποφάσεις (και) του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, όπως:
«Το Δικαστήριο έκρινε πολλές φορές ότι η εφαρμογή από τα εθνικά δικαστήρια των διατυπώσεων που πρέπει να τηρηθούν για την άσκηση προσφυγής είναι δυνατόν να παραβιάζει το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο. Αυτό συμβαίνει όταν η υπερβολικά φορμαλιστική ερμηνεία των εφαρμοστέων κανόνων από ένα δικαστήριο εμποδίζει, εκ των πραγμάτων, την εξέταση τ η ς ο υ σ ί α ς (η έμφαση προστέθηκε) της προσφυγής που έχει ασκήσει ο ενδιαφερόμενος (Beles και λοιποί κατά Δημοκρατίας της Τσεχίας, αρ. 47273/99, § 69, CEDH 2002-IX, Zvolsky και Zvolska κατά Δημοκρατίας της Τσεχίας, αρ. 46129/99, § 55, CEDH 2002-IX).
«Πράγματι, το δικαίωμα πρόσβασης σε ένα δικαστήριο προσβάλλεται όταν η ρύθμιση του δικαιώματος αυτού παύει να υπηρετεί τους σκοπούς ασφάλειας δικαίου και ορθής απονομής της δικαιοσύνης και αποτελεί ένα είδος εμποδίου που εμποδίζει τον πολίτη να δει την διαφορά του να δικάζεται επί τ η ς ο υ σ ί α ς (η έμφαση προστέθηκε) από το αρμόδιο δικαστήριο.»
Συνεπώς, αν και οι νομικοί που έχουν αναλάβει τη συγκεκριμένη υπόθεση εκτιμούν (όπως έχω την εντύπωση ότι κάνουμε αρκετοί από μας) ότι προσβάλλεται το κοινό περί Δικαίου αίσθημα, μπορούν ν αρχίσουν να εξαντλούν από τώρα ό,τι μέσο παρέχεται από το Ευρωπαϊκό και το (υπόλοιπο συναφές) Διεθνές Δίκαιο.
Μπορούν να υποβάλουν τώρα προδικαστικό ερώτημα και να εκθέσουν τον εισαγγελέα που αποφάσισε ό,τι αποφάσισε.
Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα βγάλει το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απόφαση η οποία ούτως ή άλλως δεν επηρεάζει την ουσία της υπόθεσης (άρα δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε) η αρνητική δημοσιότητα την οποία αποφεύγουν όσοι ψοφοδεείς πράττουν φαύλα, λειτουργεί υπέρ μας.
Είτε το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρήσει παράτυπη την υποβολή του ερωτήματός μας (πράγμα το οποίο μπορεί να είναι συζητήσιμο αλλά προβλέπω ότι και στο εν λόγω δικαστήριο θα υπάρξει διαφωνία για το θέμα αυτό) είτε δώσει αρνητική απάντηση, η «νίκη» τους θα γίνει νίκη μας. Οι υπόλοιποι λαοί (τουλάχιστον της Ευρώπης) θα είναι με το μέρος μας. Όλοι οι αδικημένοι θα είναι με το μέρος μας.
Αυτό που θα καταλάβουμε και εμείς και όλοι οι υπόλοιποι που αδικούνται θα είναι ποιο; Ότι είναι «νόμιμο και ηθικό» να καθίσουμε να μας σκοτώσουν; Ή ότι είναι δίκαιο να επιτρέπεται να κυκλοφορεί ελεύθερος όποιος την προηγούμενη μέρα σκοτώνει στο ξύλο «τη γυναίκα μας και τα παιδιά μας»;
Τώρα μπορεί να εξαντληθεί κάθε ένδικο μέσο σε συνδυασμό με κάθε θεμιτή κοινωνική πίεση, όπως η δημοσιοποίηση των λεπτομερειών της υπόθεσης σε κάθε διαθέσιμο επικοινωνιακό μέσο καθώς και η επικοινωνία με τ’ αρμόδια Όργανα προάσπισης Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.
Η κοινωνική πίεση βοηθά κάθε δικαστήριο να συνεκτιμά καλύτερα κάθε παράμετρο Δικαίου διότι το Δίκιο δεν διασφαλίζεται μόνο στις δικαστικές αίθουσες. Το Δίκιο το αποδίδει καλύτερα αυτός που το δημιουργεί. Ο ίδιος ο Λαός.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Απ’ ό,τι διαβάζω στο σχετικό άρθρο , σχηματίζω την εντύπωση ότι η εισαγγελία συνυπολόγισε ότι:
«Η παρουσία» των διαδηλωτών, αλλά και των δημοσιογράφων, θύμισε στους αστυνομικούς των ΜΑΤ «συναισθηματικά καταστάσεις και περιπτώσεις όπου θεώρησαν ότι έτυχαν άδικης μεταχείρισης από τα Μέσα Ενημέρωσης.»
Αυτές οι μνήμες - όπως περιγράφηκαν διά στόματος του εκπροσώπου Τύπου της Ελ.Ας., κ. Κοκκαλάκη, πριν από λίγες μέρες στο πλαίσιο έρευνας ύστερα από καταγγελία των «Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα», ευθύνονται για τη βαναυσότητά [των συναδέλφων του].
ΑΞΙΩΣΗ
Περίμενα να μας είχε προστατέψει από όσους κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή καταλύουν το Σύνταγμα με τη βία ο (αρμόδιος) Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει ο ίδιος γνωρίσει πόσο ειδεχθές, επονείδιστο και άνανδρο είναι το έγκλημα της απειλής:
Περίμενα, επίσης, να τηρούσε την υπόσχεσή που είχε δώσει στις 27.12.2010 και να φρόντιζε ώστε «όσοι προβαίνουν σε πράξεις μη έννομης βίας, να φύγουν από την Ελλάδα». Είναι ή δεν είναι persona non grata (ανεπιθύμητος) κάθε επίορκος ένστολος εγκληματίας που καταλύει το Σύνταγμα στο Σύνταγμα; Έχει σημασία σε ποια «πλευρά» ανήκει; Πρέπει ή δεν πρέπει αφού τιμωρηθεί παραδειγματικά και εκτίσει στο ακέραιο την ποινή του (όχι όπως ο Μελίστας και ο Σαραλιώτης) να αποβληθεί δια παντός από το ιερό χώμα της Ελλάδας;
Περίμενα από τον Υπουργό και τον Υφυπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να είχαν μεριμνήσει—ως όφειλαν—ώστε να μην κινδύνευε η ζωή όσων πολιτών «συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα» σε συμφωνία με το άρθρο 11§1 του Συντάγματος.
Στο έγγραφο στο οποίο παραπέμπει το λινκ της πρώτης παραγράφου, είναι καταγραμμένη η άποψη του Υφυπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε ό,τι αφορά στη δικαιοδοσία της εισαγγελίας. Περίμενα, λοιπόν, να είχαν εφαρμοστεί οι σχετικές διατάξεις—που στην περίπτωσή μας ισχύουν a fortiori—στα (και γνήσια) εγκλήματα (και παράλειψης) που κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή τελούνται (και) από τις αρμόδιες εισαγγελικές Αρχές.
Μ’ ένα λόγο, περίμενα να είχαν εφαρμοστεί όσα νόμοι ρητά ορίζουν για να παρέμεναν «κάτω τα χέρια απ’ τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας» (οι οποίες και τα οποία είναι ενώπιον του Νόμου ισάξιες και ισάξια με τη γυναίκα και τα παιδιά του κυρίου Υπουργού Προστασίας του Πολίτη) και να μην (ξανα)χρειαζόταν «η τήρηση του Συντάγματος [να] επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Στο Δημοκρατικό μας πολίτευμα, είχα την αξίωση να προστατέψουν και τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας οι αιρετοί μας άρχοντες.
Περισσότερα:
Indymedia
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1339176
