Διότι νίκη υπάρχει μόνο όπου υπάρχει ζωή!

Η παρούσα ανάρτηση δεν γίνεται μόνο επειδή σήμερα θα μας τα τουμπανιάσουν με τα ταρατατζούμ και τις σχετικές με το στρατό αρλούμπες τους άνθρωποι που ούτε αρβύλες δεν έχουν γυαλίσει αλλά παρά το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός μιλάνε για το στρατό—λές και τον έχουνε ζήσει—ενδεχόμενα, δε, έχουν συνάψει και συμφωνίες για αγορές υποβρυχίων, αρμάτων μάχης, πυρομαχικών αρμάτων μάχης διαφορετικών από τα άρματα μάχης (για να μην ξεχνιόμαστε).

Η παρούσα ανάρτηση γίνεται επίσης διότι έχω αηδιάσει (και) από τα πεισιθάνατα παραληρήματα των «εκλεγμένων» ηγετών και εκπροσώπων μας.

Τη χαρίζω σε όσους είτε έχουν υπηρετήσει (εναλλακτική ή συμβατική θητεία) είτε έχουν λιποτακτήσει, είτε έχουν κηρυχτεί ανυπότακτοι.  Χαρίζω σε ανθρώπους που δεν έδρασαν υποκριτικά κάνοντας τον υπερπατριώτη ενώ είχαν εξασφαλίσει (με τις γνωριμίες της οικογένειας) συνθήκες χαριστικές αποκλειστικά για τον εαυτό τους.  Δεν χαρίζω σε τσάτσους που μπιφτέκωσαν άλλους.  Χαρίζω σε όσους δεν καπηλεύτηκαν την πατρίδα.

Το δεύτερο από τα τρία βίντεο, με τα παραγγέλματα στους σκουπιδοτενεκέδες, έχω την εντύπωση ότι μπορεί να είναι καψόνι.

Ο υπουργός, της Εθνικής Άμυνας, ο οποίος δεν μπορεί να πάρει ούτε μια κάμψη, είναι νομικός.  Ξέρει τι σημαίνει  β α σ α ν ι σ τ ή ρ ι ο,  τι σημαίνει άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τι σημαίνει Σύμβαση του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων (UNCAT) (συγχωρέστε με αν δεν το μεταφράζω επακριβώς όπως συνηθίζεται να λέγεται στην Ελλάδα), τι σημαίνει νομολογία Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, τι σημαίνει νομολογία Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, τι έχουν πει συνταγματολόγοι σαν τον Αριστόβουλο Μάνεση για την αντισυνταγματικότητα καθημερινών πρακτικών του Ελληνικού στρατού, σαν την απουσία προηγούμενης ακρόασης πριν την επιβολή ποινής, για παράδειγμα.

Από σήμερα θα ξέρει καλύτερα (διότι θα τον ενημερώσει ο «συναγωνιστής» του στο «Κίνημα» ο οποίος διαβάζει και το indymedia, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ντε) ότι μονοπώλιο στη γνώση δεν ευδοκιμεί—ειδικά στην Ελλάδα.

Το τελευταίο βίντεο, με τα ψωμιά, μου θύμισε ότι ενώ προβλεπόταν να βρίσκεται ορισμένη ποσότητα από «φρέσκα» (ακριβής αναγραφή απ’ το ημερήσιο πρόγραμμα συσσιτίου – σιτηρεσίου) ψωμιά, βούτυρα, και μαρμελάδες στα τραπέζια, πρώτον, δεν τηρήθηκε ποτέ ό,τι προβλεπόταν και, δεύτερον, δεν αναφέρθηκαν πουθενά στο «νόμιμο» Τύπο οι ατασθαλίες (οι οποίες ήταν και ποινικά κολάσιμες).  Καμιά εφημερίδα δεν έγραψε ότι τα βούτυρα, τις μαρμελάδες και πολλά άλλα τα οικειοποιούνταν (επακριβώς αρμόζουσα λέξη) οι μόνιμοι και οι μόνιμες.  Τα «πολλά άλλα» περιλαμβάνουν και κοτόπουλα από τη σχολή Ικάρων.  Εννοείται ότι (από τότε) η «ευσυνειδησία» των εισαγγελέων και των λοιπών δουλοπρεπών κρατικών καθαρμάτων δεν έφτανε μέχρι την άσκηση (έστω και) «προκαταρκτικών ερευνών».

Το μόνο μέρος που λεγόταν η αλήθεια ήταν σε κάποια «αναρχικά» περιοδικά που βρίσκονταν συνέχεια υπό διωγμό τις ημέρες της «Εποχής του Αντρέ», για να θυμηθούμε και το παλιό, που καμιά σχέση δεν έχει με το νέο, «Ποντίκι».  Στην προαναφερθείσα εποχή υπήρχε το «Λαός, στρατός αδελφωμένοι» σύνθημα του μπαμπά του Γιωργάκη.  (Σύνθημα το οποίο, με την πρώτη λέξη τονιζόμενη στην παραλήγουσα, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και στις μέρες μας με δεδομένα τα φασιστόμουτρα του στρατού και του κοινοβουλίου.)  Υπήρχαν τα «ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων» και οι επιχειρήσεις «Αρετή».

Τότε, με δεδομένο ότι ήμουν και από τυπική νεοελληνική οικογένεια, για να καταλάβω την αλήθεια και «να κάνει μια σκέψη κύκλο στο κεφάλι…[μου] έπρεπε να συμβούν κοσμοϊστορικά γεγονότα.»   Ο Σελίν, στον οποίον αποδίδεται η φράση, λέει για το κεφάλι «ενός μαλάκα» · χαρακτηρισμός που δεν θα ήταν, πιστεύω, ανάρμοστος για τον ιδεότυπο ψηφοφόρου που επιμελώς προετοίμαζε ο μπαμπάς (πρωθυπουργός κι αυτός, κατά σύμπτωση, όπως και ο παππούς) του σημερινού πρωθυπουργού.

Είμαι από αυτούς που υπηρέτησαν εθελοντικά σε ειδικές δυνάμεις.  Έπαιξε ρόλο και η οικογενειακή στρατιωτική ιστορία, που έχουμε οι περισσότεροι Έλληνες.  Έπαιξε επίσης ρόλο και ο «Χρήστος Καστανάς» του Παρά-πέντε, κατά κόσμο Χριστόφορος Κάσδαγλης.  Αυτός με πήρε στο λαιμό του, όταν έγραφε για «τα σύμβολα της λεβεντιάς».  Τα «σύμβολα» αυτά υποτίθεται ότι είναι οι λοκατζήδες.  Όταν βέβαια υπηρέτησα, κατάλαβα ότι οι αξιολογικές κρίσεις ανθρώπων για αντικείμενα που δεν γνωρίζουν από την προσωπική τους πείρα, είναι (τις περισσότερες φορές) κατά πολύ υποδεέστερες από τις αξιολογικές κρίσεις των ανθρώπων που έχουν οι ίδιοι γνωρίσει αυτό για το οποίο μιλάνε.

Μετά από αυτό που έκανε ο ντάκος που έδωσε ως αναμνηστικό το πράσινο μπερέ στον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, ρίχνω κάτι φάσκελα στον εαυτό μου ξεγυρισμένα.  Έχω την εντύπωση ότι μερικοί απ’ όσους υπηρετήσαμε στο συγκεκριμένο σώμα σπαστήκαμε (κι εγώ στην αρχή) και δεν τονίσαμε όσο έπρεπε ότι η μαλακία (συνδηλούμενα της οποίας είναι και η έλλειψη ανδρισμού ή ένας τρόπος επιβλαβής προς τον ανδρισμό, σύμφωνα με τη μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου) δεν είναι του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, αλλά του ντάκου.  Γι’ αυτόν το λόγο περίμενα · διόρθωση,  θ α  περίμενα να τον είχε τιμωρήσει ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας.  Αργότερα, θυμήθηκα ποιος είναι ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας και έπαψα να περιμένω.

Φυσικά, δεν έχω μετανιώσει για τη δική μου, έστω και λανθασμένη, επιλογή.  Το «δική μου» γράφεται κατ’ αντιστοιχία και προς διάκριση με την επιλογή ορισμένων καραβανάδων που δεν είχαν τ’ αρχίδια να αρνηθούν να ευτελίσουν ό,τι κάποιοι «απλοί πολίτες» έχουν τιμήσει.  (Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά.  Δεν ξεχάσαμε ακόμα τα Ίμια.)  Η δική μου επιλογή, λοιπόν, μου δίνει το ηθικό (με την Αριστοτελική έννοια) δικαίωμα να χαρακτηρίζω και τους καραβανάδες και τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας.

Στους προαναφερθέντες προστίθεται και ο Πάγκαλος (άλλο αστέρι που έλαμψε τη νύχτα των Ιμίων).  Όταν διαπληκτιζόταν με τους γιαουρτοβόλους των Καλυβίων είπε ότι «πιστεύ[ει] στην  Ε λ ε υ θ ε ρ ί α  Γ ν ώ μ η ς.»  Θυμίζω, λοιπόν, απάντησή του σε δημοσιογράφο που ευπρεπώς υπέβαλε ερώτηση  εκφράζοντας  ε λ ε ύ θ ε ρ α  γ ν ώ μ η  με τη μορφή ερώτησης.  Επειδή, λοιπόν, μπορώ ανά πάσα στιγμή να ξαναβλέπω το βίντεο, μπορώ ανά πάσα στιγμή να βεβαιώνομαι ότι ο Πάγκαλος είναι από τους ανθρώπους «που έχουν κάνει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά τρόπο ζωής».  Δική του έκφραση, την οποία παραθέτω εξαντλώντας τα όρια της ευγένειας, ίσως και της υπομονής σας, χαρακτηρίζοντας τον Πάγκαλο «άνθρωπο».

Παρασύρθηκα από τη γενναιότητά του διότι, όπως είπε ο ίδιος, «δε φοβά[τ]αι» και το απέδειξε προστατεύοντας διμοιρίες ολόκληρες από ματατζήδες, ενώ ο ίδιος έτρωγε.  Σιγά να μη φοβότανε σαν κι εμάς που δεν τολμάμε ούτε μια διμοιρία να προστατεύσουμε ενώ τρώμε.

Εννοείται ότι αν ήμουν τώρα 17 χρονών ξανά και αποφάσιζα να πάω ή να μην πάω στρατό, θα εκτιμούσα όσο άξιζε ό,τι λέει ο Πιλάλας στο βίντεο που ακολουθεί.  Τότε, όμως, όπως προείπα, πίστευα ό,τι και όσους δεν έπρεπε να πιστεύω.

ΠΡΟΣΟΧΗ:  Δεν συνιστώ τη μέθοδο που περιγράφει ο Ζωρζ.  Ειλικρινά δεν τη συνιστώ.

Πρώτον, διότι από τα «πιαχά» (δηλαδή τα χάπια) έχoυν πάθει, πάρα πολλοί άνθρωποι, ανεπανόρθωτες ζημιές.  Ειδικά αυτά τα οποία αναφέρει, έχουν θεωρηθεί τουλάχιστον ύποπτα για τη δημιουργία μονίμων βλαβών σε πολλούς ανθρώπους.  Αυτό που λέει στο τέλος, για «ζωή και κίνηση» αναφέρεται στους σπασμούς που δημιουργούν τα συγκεκριμένα χάπια.  Αν δείτε την υπερδιέγερση και τους σπασμούς που έχουν άνθρωποι που τα παίρνουν, δεν θα γελάσετε καθόλου εύκολα στο τέλος του βίντεο.  Δεν κάνω πλάκα.  Αν αναρτώ το συγκεκριμένο βίντεο είναι διότι ούτε πιστεύω ούτε εφαρμόζω λογοκρισία, αφενός, το αναρτώ σε συνδυασμό με αυτά που γράφω εδώ, αφετέρου.

Δεύτερον, διότι οι στρατιωτικοί γιατροί σήμερα έχουν γίνει πολύ χειρότεροι από παλιότερα.

Τρίτον, διότι δεν χρειάζεται πλέον να καταφύγει κάποιος στα άκρα για να μην υπηρετήσει, με δεδομένη (πλέον) την εναλλακτική θητεία.

Τέταρτον, διότι, και αυτή (η εναλλακτική θητεία) να μην υπήρχε, το ρίσκο με τα παλιόχαπα είναι δυσανάλογα μεγάλο για να δικαιολογείται σαν μέσο αποφυγής της θητείας.  Δοκιμάστε πρώτα αναβολή λόγω σπουδών και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό.  Ενδέχεται ν’ ανοίξει το μυαλό σας τόσο ώστε να κατανοήσετε ότι είναι δυνατόν να ζήσετε σε χώρες πολύ πιο ανθρώπινες από την Ελλάδα τα λίγα χρόνια που απομένουν από το πέρας των σπουδών μέχρι τα 35 σας (αν θυμάμαι καλά τη σχετική διάταξη) και μετά να εξαγοράσετε έναντι ευτελούς ποσού το χρόνο της θητείας σας.

Πέμπτον, την επικινδυνότητα των χαπιών πολλαπλασιάστε την με την ανευθυνότητα, τουλάχιστον μερικών από το σύνολο, των στρατιωτικών γιατρών στην Ελλάδα, που θεωρούν ότι θα μένουν εσαεί ατιμώρητοι.  Πράγμα που σε απλά Ελληνικά σημαίνει ότι κι αν ακόμα είναι βέβαιοι για τον ήδη υπάρχοντα κίνδυνο, σε περίπτωση που υποπτευθούν ότι προσπαθείτε με χάπια ή άλλα χημικά μέσα να αποφύγετε τη στράτευση, δεν θα διστάσουν, τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς, να χορηγήσουν άλλα φάρμακα για να περιορίσουν τα συμπτώματα όπως τους σπασμούς που είπαμε παραπάνω επιτείνοντας τον κίνδυνο δημιουργίας ανεπανόρθωτης βλάβης.  Η προσωπική μου πείρα με έπεισε ότι η ατιμωρησία, την οποία ορισμένα καθάρματα θεωρούν δεδομένη, δημιουργεί δολοφόνους.

Έκτον, για να πω όλα τα ενδεχόμενα, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι σίγουρα υπάρχουν και ορισμένοι στρατιωτικοί γιατροί που από αντεκδίκηση και από συμπλέγματα λόγω της ψυχοπαθολογικής τους προσωπικότητας επιδιώκουν να δημιουργήσουν ανεπανόρθωτη βλάβη.  Στον Ελληνικό στρατό ευδοκιμούν οι βασανιστές με την αρωγή και της φυσικής και της πολιτικής ηγεσίας.

Αν δεν έχετε την οικονομική δυνατότητα για μεταπτυχιακά, δοκιμάστε εργασία στο εξωτερικό.  Είναι αρκετά πιθανό, αν όχι βέβαιο, ότι θα σας δοθεί η δυνατότητα να συνεχίσετε και για μεταπτυχιακά (στο εξωτερικό).  Η νομοθεσία για τους ανυπότακτους ισχύει και σ’ αυτή την περίπτωση.  Αφήστε που μπορείτε επικαλούμενοι το Κοινοτικό Δίκαιο να υποβάλλετε ενστάσεις σε κλήσεις για στρατολόγηση και να μπορέσετε να έρχεστε και στην Ελλάδα.  Επίσης, μέσω οργανώσεων στο εξωτερικό που ασχολούνται ενδελεχώς με την άρνηση στράτευσης, μπορείτε να επικαλεστείτε και διατάξεις παράνομης έμμεσης (ίσως και άμεσης) διάκρισης λόγω διαφορετικών πεποιθήσεων/αντιλήψεων και να δυσκολέψετε αρκετά τη ζωή σε αρκετούς ένστολους που με (μόνο) ένα πτυχίο ερμηνεύουν διατάξεις με τρόπο ασύμβατο με υπερκείμενη νομοθεσία και καταλήγουν να κοστίζουν στο Ελληνικό Δημόσιο δυσανάλογα, λόγω των προστίμων που υποχρεούται να πληρώσει—και πληρώνει—η πατρίδα μας.  (Λόγος, άλλωστε, για τον οποίο καθιερώθηκε η εναλλακτική θητεία.)

Αν δεν θέλετε να σπουδάσετε ή να υπηρετήσετε εναλλακτική θητεία, πάτε στο εξωτερικό και μη γυρνάτε πριν τα 35 σας.  Ισχύει και εδώ η περί ανυποτάκτων νομοθεσία.  Μόνο που, σ’ αυτή την περίπτωση, είστε αναγκασμένοι να στηριχτείτε σε δικηγόρους για να μπορέσετε να γυρίσετε, αν το καταφέρετε, έστω και λίγο στην Ελλάδα, η οποία, να είστε σίγουροι ότι θα σας λείψει.  Λάβετε υπ’ όψη σας ότι ο χρόνος που θα αναγκαστείτε να ζήσετε χωρίς να μπορείτε να επισκεφτείτε την Ελλάδα θα είναι τουλάχιστον διπλάσιος από αυτόν που θα πρέπει να υπομείνουν όσοι σπουδάζουν και μπορούν να την επισκέπτονται κατά τη διάρκεια των σπουδών τους.  Η νοσταλγία είναι πολύ άσχημο πράγμα.  Είναι αβάσταχτη!

Εδώ είναι και το «γαμώτο» της υπόθεσης.  Ντάκοι κάνουν τον υπερπατριώτη διότι ξέρουν ότι όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες δεν αισθανόμαστε όμορφα, και στην ιδέα μόνο, να λείψουμε από την Ελλάδα χωρίς να μπορούμε να την επισκεφτούμε.  Η Ελλάδα για τους ντάκους δεν είναι αυτός ο αναστεναγμός της ξενιτειάς και το βούρκωμα των ματιών.  Η Ελλάδα γι’ αυτούς που εξαργυρώνουν τη «φιλοπατρία» τους αμειβόμενοι κατ’ επάγγελμα, είναι τα προνόμια που απολαμβάνουν σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Έλληνες.  Ο έρωτας για την Ελλάδα στους ντάκους έχει τόση ομοιότητα με τον έρωτα για την πατρίδα όση διαφορά έχει ο επ’ αμοιβή παρεχόμενος «έρωτας» από τον αληθινό.  Οι ντάκοι που βγάζουν δεκάρικους, είναι οι πρώτοι που βάζουν βύσματα για τα παιδιά τους, οι πρώτοι που τα παίζουν όταν δουν τα δύσκολα, και οι πρώτοι που δουλοπρεπώς λένε πάντα «ναι» χωρίς να τολμούν να πούνε ποτέ το μεγάλο «Όχι».  Αυτά τα ανθρωπάρια, λοιπόν, εκμεταλλεύονται τη φιλοπατρία μας για να εκπορνεύσουν, μαζί με όσους πολιτικούς τους υποθάλπουν, την πολεμική αρετή των Ελλήνων.  Αυτά τα ανθρωπάρια βγήκαν μετά τα Ίμια και κλαίγονταν γιατί «δεν τους άφησαν» οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι να κάνουν ό,τι υπαγόρευε το ιερό Καθήκον.

Για να γελάσουμε και λίγο, αρκεί να σκεφτούμε ότι οι ντάκοι θεωρούνται συνεχιστές του 1909, του Νικολάου Ζορμπά, και όσων άλλων στρατιωτικών έφεραν τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς επίσης και αυτών που έδιωξαν τον παππού αυτού τον οποίον «αποζημίωσε» το Ελληνικό κράτος με τέσσερα δισεκατομμύρια δραχμές, ποσό για το οποίο ήταν «πολύ χαρούμενος» ο Λοβέρδος (ο γνωστός υπουργός) όταν έμαθε την απόφαση του δικαστηρίου.

Θεωρούνται, επίσης, συνεχιστές του Στέφανου Σαράφη και των υπολοίπων αξιωματικών του τακτικού στρατού που στελέχωσαν τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, τον Ε.Λ.Α.Σ, το όνομα του οποίου σεβάστηκε η Ιστορία αλλά δεν σεβάστηκε ο μπαμπάς του Γιωργάκη και το έδωσε στους μπάτσους.

Τελικά, δεν είναι τόσο εύκολο ούτε να γελάσουμε.

Τη συμβουλή (δεν είμαι τόσο νέος · μη σας ξεγελά το γεγονός ότι είμαι και το πρώτο παιδί, όπως είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη καταλάβει χωρίς καν να δείτε φωτογραφία) για να ταξιδέψει κάποιος νέος στο εξωτερικό θα την έδινα ακόμα κι αν δεν υπήρχε το αίσχος της Ελληνικής υποχρεωτικής (στρατιωτικής) θητείας.

Μην πιστεύετε ό,τι σας λένε ακόμα και δικοί σας άνθρωποι που δεν διαφωνούν με τα δεδομένα που έχουν θέσει άλλοι για εσάς.  Ακόμα και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, ειδικά αυτοί, μπορούν να έχουν πολύ εσφαλμένες απόψεις, επειδή ακριβώς είναι καλοπροαίρετοι και δεν μπορούν να υποψιαστούν τις μεθοδεύσεις της κρατικής ασυδοσίας.

Επίσης, μην πιστεύετε αυτούς που δεν καταστρέφουν ό,τι τους καταστρέφει (για να θυμηθούμε και την Ουλρίκε Μάινχοφ).

Μην πιστεύετε όσους σας λένε ότι ο στρατός είναι αστείο.  Ο στρατός στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου αστείο.  Από εκτιμήσεις του ΟΗΕ μερικά χρόνια πριν τον πόλεμο στο Ιράκ, θυμάμαι ότι οι τρεις χειρότεροι στρατοί, από άποψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, ήταν ο Ελληνικός, ο Τουρκικός, και ο Ιρακινός.

Τέλος, μην πιστεύετε ούτε τα «ξενέρια του Παπάγου» ούτε τα άτομα που είναι «γεια σου» σαν το γιατρό που λέει ο Πιλάλας.  Τα άτομα αυτά τα λέμε «γεια σου» γιατί τα χαιρετάμε και φεύγουμε χωρίς να τους πούμε τίποτε άλλο, για να μην τους δώσουμε το χρόνο να μας πουν οτιδήποτε.

Αν κάνετε θητεία, σας εύχομαι: Καλοί πολίτες!