Το κείμενο που ακολουθεί δεν θα το ποστάριζα αλλά με κούρντισε το σχόλιο του Black Bedlam στην προηγούμενη ανάρτηση, και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Είναι αλήθεια πως όταν το «Καλό ταξίδι!» ακούγεται πιο όμορφα απ’ το «Καλώς όρισες!», υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι όμορφος ο γυρισμός στη χώρα της Δημοκρατίας όταν βλέπεις να τη βιάζουν οι ίδιοι μνηστήρες με μανδύα διαφορετικού χρώματος.
"Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας" έλεγε ο Ρίτσος.
Ίσως είναι αναπόφευκτο κάθε Οδύσσεια να τελειώνει, και να τελειώνεται, με την απόδοση της Δικαιοσύνης.
Όχι ότι ο παραλήπτης του μηνύματος θα δώσει σημασία, βέβαια, αλλά ακολουθεί το μήνυμα χωρίς χρέωση στην (τέως συναρμόδια) υπουργάρα, και όχι μόνο.
***
Τι θα πει ποια υπουργάρα; Μία είναι η υπουργάρα!
Μία και μοναδική!
Όπως και η «σύμβουλός» του, η οποία ξέρει και τους «νόμους του Κράτους».
Ό,τι έγινε από «όλες [τις] φωνές που ζητού[σαν] να αποδοθεί στους Ιρανούς απεργούς πείνας άσυλο εδώ και τώρα» και «ουσιαστικά…ζητού[σαν] από την Ελληνική Πολιτεία να παρανομήσει» (Δελτίο Τύπου της 26ης Αυγούστου 2010 από το Υπουργείο Προστασίας Του Πολίτη Της Ελληνικής Δημοκρατίας) ήταν μόνο μια γεύση από τα ορεκτικά.
Στον οριζόμενο από το νόμο χρόνο θα έρθει και το κυρίως πιάτο από υπερεθνικούς οργανισμούς προάσπισης «γενικά αναγνωρισμένων κανόνων διεθνούς δικαίου» (Σύνταγμα: άρθρο 2, παράγραφος 2), Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Δικαίου των Μειονοτήτων, Δικαίου των Προσφύγων, ενδεχόμενα και άλλων Δικαίων τα οποία δεν σεβάστηκαν πράξεις και παραλείψεις αρμοδίων οργάνων.
Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, στην πατρίδα της Αντιγόνης, αλλά θα δούμε ποιος παρανόμησε κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση.
Καταλάβατε πού αναφέρομαι. Έτσι δεν είναι; Αν όχι, δείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις του Αυγούστου.
Το ωραίο θα είναι αν θα εξακολουθήσει ν’ ασχολείται στη χώρα μας (σ’ έναν από τους προαναφερθέντες τομείς—για να τηρήσω και τον κανόνα της ανωνυμοποίησης) νομικός που ασχολήθηκε (ξανά ο κανόνας ανωνυμοποίησης) και στην υπόθεση Eugen Schmidberger, Internationale Transporte und Planzüge v Republik Österreich, Case C-112/00 Schmidberger [2003] ECR I-5659. Πατήστε για να διαβάσετε, εκτός από την περίληψη, τα κείμενα της απόφασης του δικαστηρίου και της εισήγησης του Γενικού Συνηγόρου, αν αποδίδω σωστά τον όρο Advocate General, Jacobs.
Η προαναφερθείσα υπόθεση παρατίθεται ως (δεσμευτικό) προηγούμενο (από το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων - Λουξεμβούργο) ως αντίλογος (audiatur et altera pars) στα βερμπαλιστικά πυροτεχνήματα «επιφανούς» δικηγόρου που συνεπικουρούμενος από τα «ελεύθερα» κανάλια, με τις γνωστές αερολογίες περί «σχηματισμού δικογραφιών» για τις κινητοποιήσεις των φορτηγατζήδων, γνωμοδοτούσε όπως «γνωμοδοτούσε» (λες και ζητήθηκε) εισαγγελέας από τη Θεσσαλονίκη για τις κινητοποιήσεις των αγροτών, το χειμώνα. Ας ασχοληθούν με την υπόθεση της ζαρντινιέρας και ας θυμηθούν άλλους λειτουργούς οι οποίοι κόσμησαν το δικαστικό σώμα και την κοινωνία της Θεσσαλονίκης υπερασπίζοντας τη νομιμότητα και τη Δημοκρατία, η οποία τίμησε τον ένα από αυτούς με το ύπατο των αξιωμάτων. Τον άλλον τον αναφέρω. Ας θυμηθούν λοιπόν τον Παύλο Δελαπόρτα με τον σεβασμό που του πρέπει και ας τιμήσουν εμπράκτως τη μνήμη του.
Ας θυμηθούν τον Γρηγόρη Λαμπράκη και ας τιμήσουν τη μνήμη του!
Ας θυμηθούν οι συγκεκριμένοι νομικοί (και η υπουργάρα μαζί και με άλλη υπουργάρα, τελικά δεν είναι μόνο μία η υπουργάρα) τον μπάτσο (διότι αστυνομικός ούτε υπήρξε ποτέ ούτε και θα γίνει ποτέ) ο οποίος—με δόλο—γυρίζει την πλάτη στο σχετικό βίντεο της ζαρντινιέρας. Πώς ονομάζεται αυτή η ενέργεια στον Ποινικό Κώδικα; Πώς τιμωρείται; Πώς διώκεται; Απαιτείται έγκληση; Πώς ονομάζεται αυτή ή αυτός που αυτεπάγγελτα ασκεί τη δίωξη;
Εισαγγελέας.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει την αυτεπάγγελτη δίωξη (και) από «πειθαρχικώς προϊσταμένους» του συγκεκριμένου μπάτσου;
Υπάρχει. Ο Υπαλληλικός Κώδικας.
Πώς ονομάζεται ένας από τους «πειθαρχικώς προϊσταμένους»;
Υπουργός.
Γιατί δεν ασχολήθηκε ούτε ο κύριος υπουργός ούτε καμία ή κανείς εισαγγελέας με τα (αυτόφωρα) εγκλήματα που διέπραξε η Ελληνική αστυνομία—και καταγγέλθηκαν και από τον Τύπο και από το διαδίκτυο—στη διάρκεια της απεργίας πείνας και στη διάρκεια της νοσηλείας των Ιρανών πολιτικών προσφύγων;
Ας μην ξεχνά (και η υπουργάρα και η οποιαδήποτε άλλη -άρα) ότι οι ομήλικοι του Μιχάλη του Καλτεζά δεν κινδυνεύουμε ακόμα από Alzheimer.
Δεν ξέρω τι να κάνω! Δεν ξέρω τι έχω πάθει με την (τέως συναρμόδια) υπουργάρα! Ειδικά τώρα που την άκουσα να αναγγέλλει αποδοτικές επενδύσεις (μέσω του προγράμματος του ΔΝΤ) την άκουσα κανονικά!
Τώρα που το σκέφτομαι, είναι πάνω από δύο οι υπουργάρες. Η τρίτη είναι και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρωθυπουργάρα. Στο υπουργείο της, πάντως, η (και) υπουργάρα διαπρέπει από τότε που συνυπέγραψε (για να μην ξεχνιόμαστε) με την τότε πρωθυπουργάρα, η οποία έβαλε «πρώτα την Ελλάδα», τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας αντί να παραπέμψει το ζήτημα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Ήθελα, επειδή είναι και καθηγητής του Δικαίου ο πρώην κύριος Πρωθυπουργός, να σκεφτόταν ένα—μόνο ένα—πανεπιστήμιο στο οποίο να μη στιγματίζεται η συγκεκριμένη πράξη υπογραφής ως πράξη καταρράκωσης του Διεθνούς Δικαίου.
Τα τραγούδια που ακολουθούν είναι από τη συναυλία—καταγγελία της συγκεκριμένης πολιτικής που βάφτισε στην κολυμβήθρα της παρασιώπησης, με το αίμα των αθώων, την ανομία και την ονόμασε Νόμο.
Της συγκεκριμένης πολιτικής συνεχιστές είναι αυτοί που (και σήμερα) υποθάλπουν εγκληματίες.
Της συγκεκριμένης πολιτικής συνεχιστές είναι αυτοί που (και σήμερα) αφήνουν ατιμώρητους τους δολοφόνους.
«Θα ’ρθει ο καιρός» όμως, λέει ο Μίκης, και «θα σημάνουν οι καμπάνες».
