Στο καλό, κύριε Κοεμτζή!

Κι αν σας κλέψαν τη δικαίωση, τη λεβεντιά σας δεν μπόρεσε να σας την κλέψει ποτέ κανείς.

Αν ζούσατε, θα ξαναβλέπατε πάλι πόσο μικροί είναι «πάλι όλοι αυτοί που λέγονται μεγάλοι» όπως έλεγε ο Μιχάλης ο Κατσαρός.

Η Gulaferit Unsal εκδίδεται στη Γερμανία:

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=640995

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=312447

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6455269&publDate=24/9/2011

Η (σκοπίμως) καθυστερημένη χορήγηση ασύλου από τον εμπλεκόμενο υπουργό υποτίθεται ότι θα τον κάνει δημοφιλή;  Θα καταφέρει, άραγε, να βγει αυτή τη φορά φωτογραφία με την τωρινή απεργό πείνας;  Ή μήπως η σκόπιμη παράλειψή του (να χορηγήσει άσυλο) θα του προσδώσει κύρος;  Βέβαια…  Έχουμε και τέτοια.  Η αποτροπή ταυτίζεται με τον εκφοβισμό.  Κι όλ’ αυτά στη χώρα του Γοργία, του Περικλή, στη χώρα που γράφτηκαν ο Προμηθέας Δεσμώτης και η Ελληνική Νομαρχία · στην πατρίδα που τραγουδήθηκαν και τραγούδησαν Αρματολοί και χόρεψε Κλεφτουριά.

Οι σημερινοί μπάτσοι, γνήσια τέκνα των μπουραντάδων πατεράδων τους, βεβηλώνουν και τα δικαστήρια με τη (συν)ενοχή των δικαστών, οι οποίοι είναι ή πολύ αφελείς ή πολύ πονηροί και χορεύουν στο ταψί την κυβέρνηση.

Ξεπερνάν και τον ειδικό εισηγητή που δεν μπόρεσε να βρει βασανιστήρια στις Ελληνικές φυλακές.

Ό,τι αναγράφεται σε σχέση με τους δικαστές με κάνει να πιστεύω ότι (πλην του διαφωνούντος) οι υπόλοιποι έχουν ξεπεράσει και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο όταν δίκαζε τον Μπελογιάννη.  Συμπεριλαμβάνεται και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.  (Αν κάποιος θίγεται από αυτή τη δήλωση και θέλει εξηγήσεις, ας επικοινωνήσει.  Αν θέλει να το χοντρύνουμε, ας μου ζητήσει τα στοιχεία—διότι ενδέχεται να μη μπορέσει να στοιχειοθετήσει την κατηγορία και να πηγαινοφέρνει το φάκελο μέχρι να τον βάλει στο αρχείο—για να με κρατήσει 18 μήνες και να μου προσδώσει την «αίγλη» την οποία σκοπίμως αποφεύγω.)

Εδώ σημειώνεται και μια αντίφαση με ό,τι έχω πει παλιότερα.  Τι να κάνουμε;  «Ο στοχαστής χωρίς το παράδοξο είναι σαν τον εραστή χωρίς αίσθημα.»  (Søren Kierkegaard)  Όταν είχα πει για την «αγωγή για να τα πούμε εκ του σύνεγγυς» ήμουν περισσότερο φορτισμένος συναισθηματικά.  Δεν επιδιώκω την αυτοπροβολή.

Μέρες της προπολεμικής Γερμανίας…  Κάποτε θα μιλάνε για την Ελλάδα—και για ό,τι έκαναν οι κυβερνήσεις της στους μετανάστες—όπως μιλάμε σήμερα για ό,τι έκανε η ναζιστική Γερμανία σους Εβραίους.  Και τότε, αν έλεγε κάποιος ενώ μεσουρανούσε ο ναζισμός ότι βλέπει τη μελλοντική καταδίκη στη Νυρεμβέργη, κατά πάσα πιθανότητα θα τον θεωρούσαν τρελό.  Όμως, δεν μπορώ να ξεχάσω τον Παπούλια να λέει το «Δεν αντέχει άλλους η πατρίδα».  Ο άνθρωπος έχει εμπεδώσει τα διδάγματα της Realpolitik.  Άξιο τέκνο του Βίσμαρκ.

Διαβάζοντας τον Primo Levi, ακούω τη μπότα να (ξανα)πλησιάζει.  Άλλο που δε θέλουν και οι «σοσιαλιστές».  Βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι η Ελλάδα θα ξαναφάει τον «τραχανά που της σερβίρουνε πιστά απ’ το ‘44» όπως έλεγε κι ο Νικόλας ο Άσιμος.

Είναι, όμως, κι αυτές οι συμπτώσεις.  Τότε ο παππούς, τώρα ο εγγονός.

 

Εκείνο πάντως που με καθηλώνει, εδώ και λίγο καιρό όσο ποτέ άλλοτε, είναι το πώς οι νικητές νικιούνται από τις νίκες τους.

Ποιους δικάζουν οι άδικες δίκες;

Ποιο είναι το ύψιστο δικαστήριο και η ύψιστη πηγή Δικαίου;

Από ποιον απορρέει κάθε εξουσία;

Τι είναι ανώτερο από το κοινό περί Δικαίου αίσθημα;

Η επόμενη ανάρτηση, εκτός απροόπτου, θα έχει σχέση με την Ηγουμενίτσα.  Γι’ αυτό και προϊδεάζω με τα παρακάτω:

Για τα θύματα των βασανιστηρίων, που ως γνωστόν «δεν» γίνονται στην Ελλάδα, ένα από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πήρε τη σχετική αναφορά, αυτεπάγγελτα προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

Υπενθυμίζω ότι η Σύμβαση (του 1984) κατά των βασανιστηρίων ξεκίνησε από τη διεθνή κατακραυγή για τα βασανιστήρια που και τότε «δεν γίνονταν» στην Ελλάδα της (τότε) χούντας του 1967 - 1974.

O κύριος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος έχει κουβαλήσει τη σημαία του Πολυτεχνείου με το αίμα του Κομνηνού, το γνωρίζει αυτό.